Século escuro

Acabo de acadar unha etapa máis reflexiva, máis intimista da miña vida. Supoño que un chega ata aquí cando levamos percorrido un bo anaco de camiño; ou non, a saber. Tamén podo botarlle a culpa á crise: á crise bancaria, á crise bursátil, á crise mundial que nos levou o sol mergullándonos nunha escuridade permanente. Algo anda a bulir dentro de min, quizá sexa ese verme fedorento que che roe as entrañas, ante a túa total quietude. Teño esa extraña sensación de vivir isto antes, un déja vú, dirían os franceses. Non sei, os pensamentos rebulen dentro da miña cabeza buscando outro oco onde poder aniñar.

Pecho os ollos, volto para a casa. Meus nenos teñen fame. Está sendo un mal ano; o millo e o trigo pudriron na aira, e o pouco que quedou leveillo ó señor en pago da renda. Pareceulle pouco, claro, e levoume tamén a vaca. A ducia de ovos que teño gardada, heilla de dar ó mestre, para que lles aprenda as letras ós nenos que aínda non saben a língua de castela. E o touciño é a bula do crego, ese pedaciño de ceo que agarda por min. Non hai nin un´so sitio na aldea onde poder ir gañar un peso, non sei que vai ser de nós.

Século escuro, este que nos tocou vivir. Nisto andaba a pensar, mirando a rúa a través do cristal. Agachada nunha esquina,vendo como a saravia peta contra as fiestras. Esperando aquí que o sol volva sair.