sábado, 29 de enero de 2011

La joven de la perla

La deseaba más que a nadie, más de lo que nunca hubiera soñado, pero su vida ya pertenecía a otra. Interrumpía sus sueños, se le aparecía de madrugada, entre brumas. Saciaba su estómago, su sed, pero no podía tenerla. Uno no escoge de quién se enamora, sólo sucede, y luego la culpa eterna por fallarle a los demás, pero sobre todo, por fallarte a ti mismo. Pero al fin, aquella mente enajenada de amor halló la manera de poseerla, de tenerla de por vida.

miércoles, 26 de enero de 2011

Divina Comedia




El revolotear, de las alas negras
que una vez tuve cosidas a mi espalda,
yace ahora en el camino,
en el sendero que está marcado.
Comienzo a subir por la ladera,
mis pies buscan el abismo
con otros pies, el destino es el mismo.
Sólo hay cadenas atadas a la piedra.
Risas que navegan en los ríos de fuego,
no es suficiente una sola moneda.
Pagaremos, caro,
esta divina comedia.

martes, 18 de enero de 2011

Cuento de un mundo inventado

Dibujo de Carolina

Mamá, cuéntame un cuento.
Sin princesas, ni castillos
porque se los lleva el mar cuando vuelve.
De ese bosque que es amigo,
de ese sol pequeñito
escondido en mi armario.

Mamá, por favor,
cuéntame un cuento.
De los granitos de arena que flotan en el aire,
de tu amiga la luna que se mece en las nubes.
De la duna amable que mira cuando paso,
de esa estrella de mar que se perdió en el cielo.

Inventa una historia,
llévame contigo,
 a ese mundo que hay tras la puerta del coche.
Donde la golondrina no siente la escarcha,
donde las flores jamás se marchitan.
Donde las casas son casas y no chocolatinas.

Constrúyeme un mundo,
sin niños de madera,
sin hadas buenas,
ni brujas malas.
Quiero un mundo sin espejos,
aléjame de las sendas doradas.

Mamá,
quiero un cuento,
y que mi caballo blanco no sea un unicornio.
Quiero que las gotas de rocío vuelvan a mis ojos,
que las lágrimas busquen un sendero al río,
y que el valle encantado traiga de vuelta el dinosaurio perdido.

¡Mamá!, ¡Mamá!
duerme esta noche a mi lado,
se mi lucero y recorre conmigo el camino,
préstame el calor de tus entrañas,
dibuja tu sonrisa en la mía.
Mamá, mamá,cuéntame un cuento.

sábado, 15 de enero de 2011

O piano

Outra vez o piano. Helena apagou o televisor e ficou queda, termando das pernas coma se tivese medo de que votaran a correr sen o seu permiso. Dende facía un mes, tódalas noites á mesma hora, aquelas notas baixaban polas escaleiras e inundaban a quietude do aire do salonciño de estar. En todos aqueles anos que levaba vivindo na capital nunca sucedera nada que rompera ca rutina do día a día. Era ben sinxelo, da casa para o traballo, e do traballo para a casa. Algunha vez, un café cas compañeiras, que seguían a ser unhas verdadeiras descoñecidas a pesares do tempo que compartía con elas. Pero aquela música, aquel son que rompía a súa monotonía, imprimía naquela pel cincenta invernal un toque de cor. Deixouse caer cara un lado e pechou os ollos para disfrutar daquel intre, sabía que ás once remataría, e non quería perder nin un só segundo. Deixou, por unha vez, voar a imaxinación. Púxolle corpo a esa sinfonía que tanto a facía gozar, púxolle ollos, uns ollos tan verdes que a mesma natureza podería sentir envexa de tanto que relucían. Pensou que ben podería namorarse, se atopara un home así. Maldita imaxinación, ás veces xogáballe esas malas pasadas. Quizá era unha muller. Si, tiña a metade de posibilidades de que fose outra solteirona coma ela, amargada por aquela soidade que envolvía o seu pescozo cunha soga de loucura. Outra de tantas, sen vida, sen máis vida co traballo, sen home, sen nenos que berran na casa facendo que treman ata os cementos.
Un par de bágoas escaparon a correr dos seus ollos, ca presteza dos que se fugan do cárcere, e resbalaron por aquelas meixelas que nos seus bos tempos chegaron a semellar cereixas. Entón, prendeu de novo o televisor, non quería escoitar máis música, xa lle daba igual. O único que acadaba era poñerse triste, e lembrar todo o que non tiña. Deúlle máis voz, pero seguía a oíla. Decidiu, que o mellor era ir para a cama. Alí, na outra punta da casa, de segures que non a sentiría. Pero Helena equivocouse. Non había maneira de que calara, de que o silencio voltará a inundalo todo, de acadar a calma que necesitaba. Deu unha volta, deu outra, e ca mesma escondeu súa cabeza baixo a almofada nun derradeiro intento de desaparecer daquela situación que estaba a amolala. Pero non había maneira. Ergueuse, e foi cara a entrada. Xa atopara a maneira de arranxar aquel problema: o Mp3. Revolveu dentro do bolso, pero non apareceu, mirou en cada caixón, en cada estantería, en cada recuncho que se lle ocorreu, pero o aparello non apareceu por ningures. Era cousa do demo, tiña que selo, porque senón, qué podería explicar aquela desaparición repentina. A súa face comezou a ferverlle, o seu sangue un poldro correndo a toda velocidade tras fuxir do cubil. Non o pensou. Logo co tempo recordaría aquel intre con ledicia, pero agora non quería pensar. Aquel maldito piano tiña que calar, costase o que costase. Correu escaleiras abaixo, purrando contra aquel anxiño que lle dicía que aquilo non estaba ben, pelexando por non escoitar ás súas pregarias. Estampou os cotenos contra a madeira, sabedora de que aquela feble melodía da campaiña non surtiría o efecto desexado. Tocou unha vez, e deseguida outra, e outra, a súa paciencia rebulía dentro de si, amenazandoa con fuxir, cando de súpeto a música deixou de sonar. Uns pasos febles fóronse achegando, mentres na cabeza de Helena andaban a bulir as verbas que lle ía chuspir a aquel, ou a aquela...


A porta abreuse de súpeto, e todas as palabras que Helena levaba preparadas, fuxiron co vento. Non había ollos verdes, pero sintiu que aquilo xa non tiña nin gota de importancia. Ese sorriso ben era capaz de deter calquera guerra. Todo acontecía apresa, o tempo apuraba tanto que a moza nin se decatou que só levaba posto aquel pequeno camisón que lle deixaran os reises. Dáballe igual, non quería ir a ningún outro lugar que non fose aquel. Mentras saboreaba o café, imaxinaba aqueles beizos apoiados nos seus, aquelas mans apertandoa xunto del. Fitaba de reollo aqueles ollos da cor da mel e antollábaselle que podía verse reflexada neles. Escoitaba con ledicia cada unha das verbas que volaban pola habitación coma se fosen volvoretas, e que anidaban no seu estómago sen pedirlle permiso. Un soño. A Helena pareceulle que estaba a vivir un, e peliscouse un pouquiño para ter esa certeza, que nunca se ten, ou nunca  é suficiente.
Él estaba a pensar no mesmo. Casualidade ou destiño. A verdade é que non lle importaba demasiado, que non lle preocupaba ren. Só pensaba naquela  moza que aparecera, medio núa, na porta da súa casa. Fermosa, altiva, despedindo erotismo por cada un dos poros da súa pel. Non quería arredarse dela, as súas mans agachaban aqueles dedos que bulían por deleitarse tocando aquel corpo. Estaban acostumados a elo, a acariciar a fermosura, a interpretar eses sons mudos que viven no aire. Pero tiña medo, e o medo é mal amigo, mal compañeiro de xogos, por iso intentou arredalo del.  Xaquín sabíao. E Helena, tamén.
O medo, mentras tanto, ríase coma un diaño. Non era para menos. Acariciaba as súas facianas, e eles, só podían disimulalo con algún xesto patético, case que divertido, senon fose porque a situación non o requería. Paralizaba os seus menbros ó seu antollo, convertíndoos en títeres animados. Só lles quedaba unha saída: vencelo. Así que, Xaquín ergeuse da butaca e foi sentar ó lado de Helena., e ela arredouse un anaco para facerlle sitio. Os pezóns erguidos apuntaban directamente ós ollos do rapaz, e él deleitabase imaxinando o pouco que aquela tela deixaba para a imaxinación. O sangue comezoulle a ferver nas veas, a ansiedade bulíalle baixo o pantalón a espera de poder saír. Entón sentiu o seu alento no pescozo, a língua percorría pequenos anaquiños de mapa, para non perder nin unha soa daquelas marabillosas paisaxes. Creu morrer. Entregouse ó placer daqueles beizos que lle facían tocar o ceo, daqueles ollos que o fitaban como se nunca antes houberan fitado. E ela, mansiña coma un regato, deixou que aqueles dedos volveran a tocar aquela melodía tan ben aprendida. Volveu sentir a música, volveu a sentir aquela sinfonía que lle recorría o ser, que a facía laiar coma nunca o fixera antes.

viernes, 14 de enero de 2011

La partida de póker

Hoy es un día importante, se ha montado una timba de póker en el Congreso, y nadie nos ha invitado. Vamos, lo normal en estos casos. Hay demasiado en juego como para permitirse el lujo de dejar participar a unos pobres infelices como nosotros, que ya no nos queda nada por apostar, a no ser que nos permitan usar como fichas, nuestras propias vidas. Empieza la partida, y nuestro gobierno, que ha ido desgastando su poder a base de faroles, se está quedando sin líquido. No es la primera vez que la banca le advierte que en este juego, la casa nunca pierde, pero lleva tiempo haciendo caso omiso de las advertencias. Pero hoy es distinto, lleva fraguando en su cabeza un plan para dirigir el juego. Se ha hecho con un apoyo desde fuera, otro con quién repartirá las ganancias, si le ayuda a llevar a buen puerto este barco semihundido. Desde luego, son los más hachas, los mejores, sin duda alguna, sino nadie se explica que se atrevan a utilizar este método tan viejo para llevarnos al huerto. Un juego dentro de otro, unos trileros jugando al póker. Sólo me pregunto cómo los sindicatos se han prestado a ser el gancho de estos impresentables, de estos degenerados a los que ya no sé, que mierda les importa. Siento parecer tan idiota, pero a veces necesito creer en cuentos de hadas. Sobre todo me gusta pensar en aquel que nos contaban de pequeños, aquel en el que unos sindicatos peleaban y luchaban para quitarles a los ricos y entregárselo a los pobres. Pero claro, en mi ingenuidad, se me olvidó que sólo eran cuentos para niños. A nuestros padres se les olvidó mencionar, que son el lobo de quién no nos debemos fiar cuando vamos por el bosque, porque nosotros tenemos esa abuelita que quieren merendarse.
La suerte está echada, a la próxima generación nos enterraran sin haber disfrutado de nuestro merecido descanso, porque estos criminales sindicados nos han vendido. Si, el pastel tiene que ser muy gordo para hacernos creer que conseguirán endurecer la ley del despido.
Pero bueno, eso será otra partida, y como de costumbre tampoco tendremos fichas.

miércoles, 12 de enero de 2011

La Danza de la Muerte



Estamos ciegos, caminamos a oscuras palpando sólo aquello que nos impide continuar. No hay quién nos detenga en este afán de complacencia; nos amamos, nos queremos, nos idolatramos por encima de todas las cosas: de la noche, de la mañana, de lo bello y lo feo, del dolor o la esperanza. No hay quién nos detenga. No. Danzando ese vals peligroso, somos muertos vivientes en este mundo hedonista. Los caminantes de la muerte, otra metáfora fantástica de este mundo inerte; una reseña más, de que sólo unos pocos somos inmunes al virus maldito, a esta enfermedad que vive en el aire y que se introduce en nuestros pulmones infestando de inmediato el resto del cuerpo. Y del otro lado, la lucha por la supervivencia, que jamás ha sido tan difícil. Luchar o morir. No hay más opciones, supongo que nunca las hubo, por eso un día en el corazón de África algo nos impulso a bajar de un árbol. Sin embargo ahora, somos ese lobo que devora al hombre ante la pasividad del resto de congéneres, porque lo fundamental es saciar este hambre voraz.








Ya quedamos pocos.







Parapetada tras esta alambrada, sólo ansío que alguien oiga este mensaje, y que el eco de mi voz resuene en vuestras cabezas. Mientras tanto seguiré gritando que no quiero bailar la danza de la muerte.

domingo, 9 de enero de 2011

INFINITO

Sesenta y cuatro pasos,
el infinito que domina el horizonte
esperando multiplicarse.
....un paso, dos pasos,
tres pasos,
cuatro pasos.
Laberinto minotaúrico,
multitud de senderos has de recorrer
escoge uno para poder vencer.
Juguemos de nuevo,
que sean mis besos
esa moneda de cambio.
El reloj de arena que nos rodea
marca ya el camino,
sólo yo, defenderé el castillo.
...cinco, seis,
siete,
ocho.
Ocho, tú que duermes en la vereda
muéstrale al mundo
ese infinito conocimiento.
,


viernes, 7 de enero de 2011

...más no será el final



Agua que corres, tú me alimentas,



unión umbilical a la profundidad de tu ser,



se me antojan caricias



tus idas,



tus venidas.



Y en mi corazón, ese trozo de madera



que soy,



que da vida el viento



que se cuela en mis adentros.



Subo hasta el cielo



intentando alcanzar la luz,



siervo, por siempre,



de los dedos de un genio.



Veo llegar el final con prontitud,



más no será el final



sino un nuevo comienzo,



lo sé.



Perderé mis entrañas,



arrancarán este corazón de madera



y os entregaré mi alma,



alma de agua y viento.



Mutilados mis miembros



descansará mi cuerpo al sol,



así es el destino,

 

para ello he nacido.



Me entregaré victorioso a la muerte



que me persigue en mis sueños,



más no será el final



sino un nuevo comienzo.

martes, 4 de enero de 2011

Aquí me tienes



Aquí me tienes, sigo meciendo tus sueños



mientras la brisa revuelve tu pelo.



Aquí estoy, buscando el sol



que borraron mis ojos.



Jamás podré marchar, ni ir muy lejos



no hay suficientes migas para marcar este sendero.



Sobrevolé esos altos muros



como paloma que no tiene dueño.



Volé alto, volé tan lejos como me permitió el viento,



y ahora mis alas marchitas



inhiestas ramas que acarician tu ventana.



Crecen las rosas alrededor de mis pies desnudos,



cubre la tierra ese orgullo herido.



A veces,



NADA.



Dejó que la tristeza de tus ojos



ahogue mis gritos.



Y seguiré volando buscando el sol,



No desesperes.



No llores.



Aquí estoy.



Aquí me tienes.

domingo, 2 de enero de 2011

Mi último verso

Divisé tu sonrisa una mañana
pequeña estrella que brilla al alba.
Cuando mi pensamiento salió a pasear
te encontré entre la nada.
Maniatados mis sentidos
por la pluma del hastío,
se desempolvaron los recuerdos
que un día creí perdidos.
Te sueño,
Te sufro,
Te amo,
Eres esa musa
que habita en mis retratos,
eres esa diva
que vive en mi teatro.
Ya no temo a la muerte traicionera
ni al frío acero que acecha en las esquinas,
sólo temo las palabras indolentes
que pueda pronunciar tu boca.
Daré mi corazón al viejo poeta
verteré toda mi sangre en ese tintero
si con ello consigo,
que seas mi último verso.