martes, 30 de noviembre de 2010

MIRADAS

Siempre he oído que la mirada es el espejo del alma. Nunca, como hasta ahora, he estado tan convencida. Quizá tengan la culpa las clases de psicología, a las que una vez acudí, o las series pseudocientíficas que echan por la tele. No lo sé, la verdad no lo tengo claro. Sin embargo desde hace un tiempo, lo uso cada vez con más frecuencia, como medidor de fiabilidad. Si, es cierto, el grado de mi locura va en aumento a medida que cumplo años, pero a falta de un oráculo que me revele todo lo que quiero saber, es lo mejor que he encontrado. De momento los he agrupado en cuatro tipos, puedo imaginar que hay más, de todos modos creo que se podrán englobar en los grupos iniciales:

- El primer grupo, llamémosle "miradas sucias" es aquel en el que encuadro a hombres y mujeres que al mirarte lo hacen como si fueses un jarrón, un porsche, o una hamburguesa con patatas. Desprenden, en algunos casos, lascivia, pero en la mayoría son ansias de posesión lo que transmiten.
- El segundo grupo, las miradas terroríficas" son aquellas que como su propio nombre indican causan pavor. Ese miedo irracional que nos hace temblar las piernas, que nos hace sentirnos desprotegidos allá donde nos encontremos, que te atraviesan sin ninguna dificultad, como si estuvieses hecho de cristal. Si os soy sincera, de este grupo afortunadamente he encontrado pocos.
- En tercer lugar, pero no por ello menos importantes, son las "miradas neutras"; esas que por más que las miras no te transmiten nada, que te desconciertan porque no sabes que pensar, que en muchas ocasiones te llevan a equívocos porque no sabes a que atenerte.
- Y por último están mis preferidas, y supongo que las vuestras también: las "miradas puras" . Si, no estáis equivocados, me refiero a esas que normalmente tienen los niños de corta edad. Esos ojos cristalinos que sólo reflejan pureza e inocencia, porque aún desconocen la maldad, pero que al crecer se pierde irremediablemente. A pesar de todo esto, he de deciros, que existen excepciones a la regla. Por fortuna, conozco un par de casos...

sábado, 27 de noviembre de 2010

PREGUNTAS Y RESPUESTAS

Esta mano temblorosa escribe lo que estos labios sellados no se atreven a decir, lo que esta mente enajenada no acierta a comprender. Daga en mano, libro batallas, a diario, sobre papel mojado. Soy ese Quijote que lucha contra molinos amparándose en la justicia. Sin embargo, a veces, me sumerjo en historias y leyendas, y dejo que acaricien mis sentidos. Me dejo embargar, me dejo convencer de que soy ese pequeño David, que con una sola piedra venció al terrible Goliath. Entonces, y sólo entonces, es cuando me doy cuenta de que soy un pequeño grano de arena en este gran desierto. Totalmente insignificante, arrastrada por el siroco de una duna a otra, sin la suficiente fuerza para oponerme a mi destino. Sobrevivo varada de orilla en orilla, empujada por la fuerza de un río rabioso y enfurecido que me empuja hacia un mar hacia el que no quiero ir. Lucharé como ese pequeño pez, y viviré contra corriente, aunque al final como a él , me sobrevenga la muerte. Y supongo, que como de costumbre, estas palabras caerán en saco roto; sólo ansío como aquel filósofo a que busques nuevas preguntas, ellas solas te darán la respuesta.

jueves, 25 de noviembre de 2010

Século escuro

Acabo de acadar unha etapa máis reflexiva, máis intimista da miña vida. Supoño que un chega ata aquí cando levamos percorrido un bo anaco de camiño; ou non, a saber. Tamén podo botarlle a culpa á crise: á crise bancaria, á crise bursátil, á crise mundial que nos levou o sol mergullándonos nunha escuridade permanente. Algo anda a bulir dentro de min, quizá sexa ese verme fedorento que che roe as entrañas, ante a túa total quietude. Teño esa extraña sensación de vivir isto antes, un déja vú, dirían os franceses. Non sei, os pensamentos rebulen dentro da miña cabeza buscando outro oco onde poder aniñar.

Pecho os ollos, volto para a casa. Meus nenos teñen fame. Está sendo un mal ano; o millo e o trigo pudriron na aira, e o pouco que quedou leveillo ó señor en pago da renda. Pareceulle pouco, claro, e levoume tamén a vaca. A ducia de ovos que teño gardada, heilla de dar ó mestre, para que lles aprenda as letras ós nenos que aínda non saben a língua de castela. E o touciño é a bula do crego, ese pedaciño de ceo que agarda por min. Non hai nin un´so sitio na aldea onde poder ir gañar un peso, non sei que vai ser de nós.

Século escuro, este que nos tocou vivir. Nisto andaba a pensar, mirando a rúa a través do cristal. Agachada nunha esquina,vendo como a saravia peta contra as fiestras. Esperando aquí que o sol volva sair.

miércoles, 24 de noviembre de 2010

SIN CIENCIA

Sin ciencia soy,
con ciencia existo.
Si existo, luego soy.
Soy ese sol que cada noche se sumerge en el océano
para resurgir cada mañana de sus propias cenizas.
Soy esa espada templada
a golpe de martillo
Soy la ciencia y la conciencia
del pensador aturdido.
Soy el humo de un cigarro
expirado por los labios del olvido.
Soy ese pico intransitable
que adorna la montaña.
Soy esa gota de rocío
que riega la mañana.
Soy un halcón peregrino,
ese sueño que vuela.
Soy esa gota de vino
perdida en la bohemia.
Soy...y si soy, luego existo.

martes, 23 de noviembre de 2010

HOJA EN BLANCO

Tú eres la sombra, la luz,
la calma y el viento.
Tú eres el mar, el desierto,
la pluma que escribe mi verso.
Yo soy esa hoja en blanco
ese poema incompleto.
Yo soy esa canción sin letra
esa borrasca sin tormenta.
Yo, atada a un huracán
sólo sé que no sé nada.
Tú, escondido en algún rincón
buscando una palabra.
Soñando un mundo mejor
que suene el corazón.
Gritando al viento
que ya no queda rencor.
Soy esa rosa sin espinas
que ya no te hará llorar.
Soy ese mar en calma
que ya podrás surcar.
Atrapados en la cola del tiempo
no existen lobos con piel de cordero,
ya no queda sufrimiento,
sólo el calor que arrastra el viento.

jueves, 18 de noviembre de 2010

BRUJA

Recorro cada mañana el mismo sendero del bosque, y parapetándome tras la bruma evito su contacto. Me escabullo lo mejor que puedo, a pesar de que últimamente me cuesta mayor esfuerzo hacerlo. No siento miedo, si eso es lo que estáis pensando; las alimañas del bosque son mis únicas aliadas, me prestan su ayuda, y sin lugar a dudas son las más fieles compañeras. Pero de vez en cuando alguno de ellos me busca. Cuando todo su mundo conocido les falla quieren dar conmigo, y entonces, sólo entonces osan a entrar en mis dominios en busca de una solución. Pero no todos son dignos de recibirla, sus negras almas se muestran ante mi, a través de sus ojos, y es cuando decido quienes de ellos son merecedores de mi ciencia. Sólo los puros de corazón podrán llegar hasta mi, sólo aquellos que estén dispuestos a alterar su conciencia y su pensamiento, sólo esos podrán tener todo mi conocimiento. Sé que estaréis pensando que tengo un espíritu vengativo, que me idolatro en sobremanera, pero nada más lejos de la realidad. Hubo un tiempo en el que viví entre ellos, intentando amoldar mis costumbres a las suyas, ayudando a quién me lo pedía sin recibir nada más que un mendrugo de pan a cambio. Y al final, un buen día entraron en mi casa echando la puerta abajo, destruyendo el trabajo de meses, arrasaron con todo aquello que sus cortas mentes no alcanzaban a entender. Me hicieron prisionera, me ataron con cadenas como si fuese una bestia y me condujeron ante su tribunal de hombres. Hombres malvados, que amparándose en su dios, intentaron limpiar mi alma con fuego.
Pero el destino quiso que mis días no llegasen a su fin, el carcelero dejó que me fuese antes de que amaneciera. Sintió que no era justa mi muerte, me devolvió mi vida a cambio de la de su hija. Me siento feliz a pesar de todo, lo único que me duele, es no tener a quién transmitirle toda mi herencia.
Este conocimiento ancestral que yo heredé de los mios, ahora se irá conmigo, enterrado en esta oscura parte del bosque. Pero para que esto ocurra aún quedan muchas lunas, mientras tanto, seguiré haciendo esto que alguien tachó de herejía. Si, soy una bruja, una hechicera, la amante del diablo, esa perra indómita que jamás se arrodillará ante ningún dios, ni ante ningún hombre.
Si, lo admito.

martes, 16 de noviembre de 2010

Nada quedó

El viento sopla y mueve el mundo
busco tu sonrisa en ese espejo
la bruma inunda este corazón
ya nada quedó, todo se perdió.

Una margarita se deshojó
tus besos en un sobre yo guardé
esperando que sólo fuese un sueño
pero al final me equivoqué.

La pluma descansa ya
oculta en el fondo de un cajón
nuestro libro se terminó
cuando el viento lo deshojó.

Ya nada quedó, todo se perdió
el espejo se me rompió
tus besos seguiré guardando
y pensaré que no ha sido un sueño.

jueves, 11 de noviembre de 2010

ESENCIA

Últimamente, hablo mucho, o quizá demasiado sobre la condición humana: en el facebook, delante de un café, en cualquier tertulia sale a colación, incluso mi post de cegados por la egolatría barajaba la posibilidad de que todos fuésemos unos asesinos en potencia. Ray, mi colega bloguero, me comentaba, que a pesar de todo ello no debemos de perder la confianza en la condición humana, y mucho menos dejar de ser fieles a nuestras convicciones.

Hoy le agradezco, desde aquí, que me lo haya recordado.

A pesar de todos mis defectos, que son muchos y variados, intento vivir sin dañar a nadie; pero es obvio, que no lo consigo. Y hoy he aprendido, que a pesar de todos mis esfuerzos soy capaz de contrariar a los demás, incluso hasta el odio...